Nie oglądałem jeszcze, ale posiłkuję się zdaniem z "pobliskiej" recenzji:

"Poszczególne sceny trwają nawet po kilkanaście minut, a wypełnia je wyłącznie dialog. Polański nie nakręcił jednak teatru telewizji – prowadzona przez Pawła Edelmana kamera nie lubi pozostawać w bezruchu."

No kamera w bezruchu nie jest ... wychodzą nawet ze 2 razy do kuchni i na korytarz ;) Co nie zmienia jednak mojego zdania że wyjście do kina można sobie darować i spokojnie poczekać aż film będzie do obejrzenia w TV. Kilka śmiesznych scenek w 1h filmie to jak dla mnie trochę za mało.

Rozumiem, inna sprawa, że czasem niektóre wyjątkowo sprawnie zrealizowane filmy psychologiczne mogą sensownie wyzyskać kinową technologię, zintensyfikowanie obrazu, dźwięku, wywołując bardziej sugestywne wrażenie, niż kiedy ogląda się je w telewizorze. Przykładem "Wszyscy jesteśmy Chrystusami", który miał świetnie opracowany dźwięk, co można było w pełni docenić wyłącznie oglądając go na dużym ekranie. Dlatego nie uznaję ostrego podziału między superprodukcjami określanymi jako dedykowane do sal kinowych a tak zwanymi filmami kameralnymi, jeśli ktoś by twierdził, że z założenia nie ma sensu chodzić na nie do kin.