Lubię obejrzeć sobie zapomniane, polskie filmy z lat 80. Bywają gorsze i lepsze, ten niestety zaliczyłabym do tej pierwszej grupy. Film po prostu się dłuży, brakuje w nim lepiej nakreślonych bohaterów i ich wzajemnych relacji. Cała ta historia wydaje się być mało prawdopodobna. Główna bohaterka zostaje wyśmiana w klasie maturalnej za to, że się jąka? Zakładam, że wcześniej się nie śmiali a przecież Anna jąka się o dziecka. Wiele scen w tym filmie po prostu niczego nie wnosi, jaki cel ma kilkakrotne ukazywanie identycznej sceny porannego szykowania się do pracy i szkoły? Reżyserka zupełnie nie wgłębiła się w relacje Anny z matką. Widzimy, że kobiety nie umieją się porozumieć, ale dlaczego tak się dzieje? Czy jedynym powodem są problemy dziewczyny z mówieniem?

Film można potraktować jako dobry dokument epoki. Poleciłabym go tym, którzy mają sentyment do lat 80. Słomianki i kilimy na ścianach, kawa pita ze szklanek, tarczowy telefon, tapczan, magnetofon, nostalgiczna muzyka Gintrowskiego. Na plus również śliczna pani Paszkowska w roli Ani i Barbara Dziekan jako sympatyczna pani logopeda.