Uwaga! Ci co nie oglądali, czytają na własną odpowiedzialność – ujawniam pewne fakty istotne dla późniejszego rozwoju akcji!
Wiadomo, że życie nastolatka z nizin jest ciężkie (tak w Szkocji, jak i gdzie indziej), jak wyglada życie ćpunów też wiadomo, że brud, że rudery, że zdecydowani na wszystko wykolejeni koledzy, że łatwo jest zostać dilerem, ale zbrodnia nie popłaca, itd., dlatego pewnie „Sweet Sixteen” Kena Loacha do pewnego momentu nie zaskakuje i nie wciąga.
Reżyser z fotograficzną niemal dosłownością rejestruje dole i niedole ulicznego handlarza (te drugie oczywiście przeważają), zaczynającego od ilosci mniejszych i powoli rozkręcajacego swoje „przedsiębiorstwo” w sposób przewidywalny.
Trzeba przyznać, że Leon to postać dość ciekawa, chłopak pomimo swego fachu sympatyczny, z zasadami, z charakterem, nie ma w sumie wyjścia, bo tak najłatwiej zarobić, a on potrzebuje szybkich pieniędzy (i ma chwalebną motywację – chce sprowadzić na dobrą drogę matkę, która niebawem opusci więzienie).
Wydaje się, że będzie to łzawy film o smutnym życiu dzieci ze slumsów, ale „Sweet Sixteen” jest czymś więcej – w drugiej połowie filmu z tendencyjnej dramy robi się naprawdę dobry film, Loach nasyca akcję rozmaitymi aspektami psychologicznymi, rozbudowuje i pogłębia motywacje głównych bohaterów, nie rezygnując też z niemal suspense’owych atrakcji (scena, kiedy Leon ma po raz pierwszy kogoś zabić) ...
Relacje Leona z siostrą, matką, najlepszym przyjacielem są naprawdę interesujące, a dramatyczne zakończenie wskazuje, że Loach nie idzie na łatwiznę i nie mówi – ludzie są dobrzy, winien jest system, wręcz przeciwnie, reżyser doszukuje się przyczyn takiego stanu rzeczy także w ludziach, którzy złe skłonnosci mają niejako zakodowane i w żaden sposób nie można im pomóc, nawet, jak Leon, poświęcając życie ...
Koniec wstrząsający, dobry, przygnębiający film ...