Dlaczego? Pominę fakt, że sposób przedstawienia zaburzeń psychicznych jest kompletnie niewiarygodny i płytki (poziom Coelho). Pominę też fakt, że głębię w tym filmie widzą zazwyczaj nastolatkowie (i ludzie niewyedukowani), dla których tragedią jest odtrącenie przez chłopaka/dziewczynę itp., oraz fakt, że znajome mi osoby, mające za sobą zaburzenia depresyjne (i będące uzależnionymi od różnych rzeczy, w tym od internetu) uznały ten film za nieprawdziwe i płytkie obrzydlistwo, zupełnie tak, jak ja.
Głównym problemem "Sali Samobójców" jest to, że stanowi wodę na młyn dla ignoranckich rodziców - którzy gotowi są szukać winy za stan psychiczny i zachowanie dziecka wszędzie, tylko nie w sobie - oraz utrwala zafałszowany obraz ludzi z zaburzeniami psychicznymi. Jak wiadomo, ludzie tacy są permanentnie olewani i nierozumiani przez innych (mimo że depresja to już choroba społeczna naszych czasów). TEN film miał szansę przybliżyć problem i uświadomić ludzi, ale zamiast tego robi co? Daje nam kozła ofiarnego w postaci internetu i gier RPG. Dysfunkcyjni rodzice są gdzieś z boku, na na drugim planie.
Jestem święcie przekonany, że statystyczny rodzic, oglądając "Salę", pomyślał: "No tak, wiedziałem, to wszystko przez ten zasrany internet, ciągle to powtarzam! Przecież gdyby Dominik nie mógł uciec w wirtualną rzeczywistość, na pewno byłby normalny! Przecież miał wszystko: znajomych, bogatych rodziców!". W tym filmie nie poświęca się czasu na głębsze przeanalizowanie doświadczeń Dominika z otoczeniem - cała akcja skupia się wokół cholernego RPG. Gdyby nie było RPG i internetu, zwalilibyśmy winę na telewizję; gdyby nie było telewizji, zwalilibyśmy winę na Żydów albo na koty, i tak dalej, i tak dalej.
Wielu wciąż nie zdaje sobie sprawy, że depresja to choroba, i kiedy masz np. niedobór serotoniny w mózgu, nie da się tak po prostu wstać i wyjść do świata, do ludzi; to nie działa na zasadzie "gdyby chciał, to by wyzdrowiał". Oczywiście, nie jestem za totalnym negowaniem wszystkich nastoletnich problemów, typu "chłopak/dziewczyna mnie rzucił/a" (bo może to doprowadzić do czegoś gorszego), jednak nie można wrzucać osób z takimi problemami do jednego wora z osobami zdiagnozowanymi przez lekarza jako chore. Często sami siebie "diagnozujemy", co jest błędem (okresowy "dół" to nie to samo, co depresja), potem ktoś czyta takie wpisy nastolatków w sieci, ogląda "Salę", i właśnie tak widzi człowieka chorego na depresję. "Sala" przyczynia się do pogłębienia ignorancji w tej materii. Dowodem na to były liczne agresywne komentarze, w których autorzy na podstawie Dominika określali ludzi "chorych na depresję" jako wyolbrzymiających problemy, rozhisteryzowanych, leniwych.
Reasumując, film ani nie przedstawił problemu zaburzeń psychicznych w sposób wiarygodny, ani nie starał się nawet pokazać przyczyn zaburzeń wynikających z otoczenia (bo to otoczenie zawsze jest przyczyną - internet czy alkohol jest tylko formą UCIECZKI), a co najważniejsze, wpisał się w główny nurt "analiz" podtatusiałych "specjalistów", którzy całe zło tego świata i odrealnienie młodzieży zwalają na internet.