Niewykluczone, że trafia tylko do pewnej konkretnej grupy wiekowej, ale kiedy już trafi... Pierwszy seans odbyłam jakieś 4 lata temu, i cieszę się niezmiernie, że w zaciszu domowym, po finale byłam zupełnie rozbita. Płakałam, płakałam przez jakieś pół godziny, wreszcie odeszłam od komputera, chodząc po domu wpadałam na ściany, nie widziałam ich, przed oczami miałam los Dominika. Przeszedł przez burze niemal ocalały, miał przed sobą przyszłość, miał swoją miłość, tak niewiele brakowało - on chciał przeżyć, chciał żyć. I kiedy wzywał matki, kiedy błagał o pomoc, ta scena z toalety wydaje się straszliwym szyderstwem z życia i z samego wołania - o zrozumienie, o pomoc. To mnie złamało, na kilka godzin bądź dni.
Po ponownym obejrzeniu samej końcówki znów płakałam, ponownie przeżywając dramat bohatera. I płakałam, kiedy próbowałam komuś wytłumaczyć czemu płakałam. Długo myślałam nad wartością. Wszystkie znaczenia są tak prawdziwe, tak doraźne... Niezależnie, ile mniej lub bardziej ambitnych i mniej lub bardziej poruszających produkcji obejrzałam przez te lata, ta zawsze będzie w mojej ścisłej czołówce.

Polecam.