Czytałem o 12-latku, który powiesil sie po niedostatecznym z klasówki. Może po prostu był rozbrykanym szlachetką.

Niekoniecznie. Może po prostu był nienormalny, tak samo jak ludzie w tym filmie. Dziwne, że w całej szkole Dominik nie znalazł bratniej duszy, chyba nie wszyscy są szajbniętymi imprezowiczami, prawda? Jeśli on wybrał sobie takie towarzystwo - cóż, gratulacje. Swoją drogą nie wiedział, że jest coś takiego jak zmiana szkoły? Nie przystępował do matury, to co mu zależało? To psychodela, nie film. Brak realizmu można zarzucić prawie na każdym kroku. Ale wzruszajmy się bo przecież życie jest takie okropne, wszyscy mają nas w dupie, a Dominik to biedny biseksualista, któremu rodzice nie dali wystarczająco dużo uwagi...

Też odniosłem wrażenie nieznośnej sztuczności i pompatyczności tego filmiku. Słaba gra aktorska, kiepska, wtórna historia i wszechobecna sztuczność - to nie są żywi ludzie!

Wydaję mi się, że troszeczkę wyolbrzymiasz swoją opinie na temat Sali Samobójców. Mówisz, że sztuczność? Ja osobiście w tym filmie tego nie widzę. Pokazuje on realia życia młodego człowieka wśród grona rówieśników oraz brak akceptacji wśród nich. Jednak nikt tak na prawdę nie dostrzeże głębi tego filmu, jeżeli sam nie uczęszcza obecnie do szkoły. Niektórym z was może i wydaje się dziwne jak to możliwe, że nie odnalazł bratniej duszy, aczkolwiek zdarzają się takie ''wybryki natury'' i to nie tak rzadko jak każdy z was myśli. Mało to osób nie ma w dzisiejszym świecie przyjaciół? Film jak najbardziej odwzorowuje świat jaki widzi go młody człowiek, jego prawdziwe realia czyli podłość oraz fałszywość dzisiejszych nastolatków.

Aha, no to teraz już wiem

Mam nadzieję, ze ktoś ciebie nazwie "po prostu nienormalnym", gdy będziesz miał - przykładowo - depresję i mysli samobójcze. Bo możesz mieć, mocarzu. Kwestia czasu, okoliczności, odpowiednich ludzi lub ich braku. Szczególnie braku.

wreszcie jeden rozsadny

Dobra, ale wracając do filmu bo o tym tu mowa, to czy ten chłopak nie miał nikogo wokół siebie? Miał - rodziców, a zwłaszcza matkę. Tyle, że miał ich w dupie. Poza tym jeszcze co do realizmu, to skoro był taki popularny w szkole i wszyscy go lubili, nie wydaje się dziwne, że nagle niby nikt się do niego nie odzywa bo... no właśnie bo co, bo był rzekomo gejem? Jakieś dziwne, na serio, to jego towarzystwo, dodajmy - każdy bez wyjątku.

Zgadzam się z Tobą. Też uważam ,że to dziwne , że z tak błahego powodu wszyscy się od niego odwrócili. Chociaż z drugiej strony może nie był on tak naprawdę lubiany przez innych, więc kiedy znaleźli oni tylko okazje, wykorzystali ją, aby mu dokuczyć.

Odwrócili się (czy jednak wszyscy, rzecz do zastanowienia, bo wiemy, że tak to odczuł Dominik) - bo relacje w grupie były płytkie i powierzchowne - to dlatego Dominik był taki labilny psychicznie i niepewny siebie. Od początku filmu widać, że jego dopasowanie jest pozą.

Rodzice - tak, kochali Dominika, ale od którego momentu w filmie o tym wiemy? Czy wcześniej mógł liczyć na ich obecność, rozmowę, psychiczne wsparcie?

Przed chwilą skończyłam oglądać i dokładnie mam taką samą opinię na temat tego filmu. Począwszy od braku realizmu, poprzez idiotyczne problemy psychopatycznego, rozwydrzonego bachora, a na Agacie Kuleszy, jako jedynym jasnym punkcie, kończąc. Także podpisuję się po Tobą wszystkimi kończynami.

Zastanawiam się, czy Benjamin z "Absolwenta" to w twojej opinii również "rozwydrzony bachor", który nie potrafi z właściwą wdzięcznością i pokorą docenić tego wszystkiego, co oferuje mu świat?

Jak obejrzę to obiecuję, że zaspokoję Twoją ciekawość w kwestii mojej opinii.

Tam mi się skojarzyło, bo myślę, że twój klucz do czytania postaci mógłby być podobny.

jeśli chodzi o problem Dominika to mało kto sobie zdaje sprawę jakie realia panują w szkole bo z jednej strony niby Dominik cieszy sie jako takim statusem szkolnym ale jest bogaty i innym bardzo to przeszkadza zazdroszczą mu na kazdym kroku i nie omieszkają mu przy nadażającej okazji okazać. On doskonale zdaje sobie z tego sprawę po za tym nie ma żadnego wsparcia ani zrozumienia w njabiższym otoczenieu a potrzeba przynależności jest bradzo ważną potrzebą ale trzeba coś o tym wiedzieć żeby cokolwiek o tym pisać. Film jak najbardziej realistyczny i trafny uderza w kilka problemów na raz. Pokazuje jak bardzo internet moze szkodzic począwszy od blogów w których jeden filmik czy wypowiedź może komuś zniszczyć życie a na manipulacji kończąc. Ponato ukazuje problem rodziców traktujacych Dominka przedmiotowo jak rzecz ubrać nakarmić i z głowy i wreszcie problem wspólczesnych psychiatrow psychologów aż żal przyznać ale zdecydowana większość nie potrafi pomóc sobie a co dopiero komuś. No ale podsumowując trzeba być trochę bradziej rozumnym i i interesować sie tematem zeby coś na ten temat powiedzieć