Dlaczego jak człowiek nie ma powżnych problemów, to je musi tworzyć sam?

Bo Dominik miał wszystko. Wszystko-nic.
A rodzice nie nauczyli go żyć. Nie pokazali jakie życie jest. Widział je czesem przez dziurkę od klucza. Powrót autobusem do domu to było ryzykowanie życiem (przynajmniej w mniemaniu jego rodziców). Dla niego rozrywka to była opera (swoją drogą to smutne, że ,,zwykli'' ludzie tam prawie nigdy nie chodzą).
Gdy oglądałam film, ciągle nurtowało mnie jedno. W jakim celu Santorscy są tak zajęci pracą? Ile oni chcą zarobić? Na co im ta kasa, skoro nie widują syna?
Moim zdaniem oni traktowali Dominika jak coś, czym można się pochwalić przed znajomymi. A kiedy to było już niemożliwe nastąpił punkt kulminacyjny. I wszystko się posypało, bo okazało się, że nic nie wiedzą o osobie, która teoretycznie jest im najbliższa.
Materialistyczna kultura cywilizacji białego człowieka i ''sukces'', jaki każdy mosi osągnąć - Dominik był ofiarą tego, bo nie został do życia przygotowany, bo był jak maślany rak.

Sylwia.
Myślę, że właśnie ją zaczął traktować jak Boga. Doskonałość, nieosięgalny cel. Chciał być taki jak ona, więc się zabił, bo jej nie spotkał i nie mógł sprawić by to ona stała się taka, jak on. Ale w końcu wyszła z tego pokoju. I wtedy zamienili się miejscami.
Choć nie wiem, czy wszystkich podpuszczała, czy na prawdę chciała się zabić. W końcu nie przyszła po te tabletki.

Dominik do końca chciał żyć. Próbował przecież spowodować wymioty, ale było już za póżno. Zawsze jest już za póżno...

"Gdy oglądałam film, ciągle nurtowało mnie jedno. W jakim celu Santorscy są tak zajęci pracą? Ile oni chcą zarobić? Na co im ta kasa, skoro nie widują syna? "

Oni nie harowali tak dla żadnej kasy, po prostu praca 24/7 była ich ucieczką od własnego życia, które było niespełnione. Ich ciężka, czasochłonna praca to nie źródło zła, a jedynie jego objaw. Problem nie tkwił nigdzie indziej, tylko głęboko w nich samych. To jest już taki typ ludzi - frustratów, którzy nie potrafią żyć swoim życiem i nigdy nie będą sami szczęśliwi ani nie nauczą dobrego życia swoich dzieci.
Santorscy byli akurat dobrze sytuowani i zajmowali odpowiedzialne stanowiska, co miało być usprawiedliwieniem ich ciągłej nieobecności. Ale to bez znaczenia, bo gdyby byli biedni, harowaliby tyle samo, tylko pod innym pretekstem (zarobić na spłatę domu, na chleb dla rodziny). Ich praca była po prostu jedną z wielu możliwych dróg ucieczki – równie dobrze mogłaby to być wódka, narkotyki, hazard, sekta lub... internetowe pseudo-życie, jak w przypadku syna.
Schemat jest zawsze ten sam: ludziom takim jak Santorscy, zawsze coś/ktoś nie pozwala być szczęśliwymi i żyć pełnią życia. Myślę że każdy z nas zna takich ludzi ze swojego otoczenia…

Ciekawy punkt widzenia. Życie=praca.
Praca jest po to, żeby żyć, a nie odwrotnie. Ludzka psychika bardzo delikatna jest. Łatwo ją skrzywić, a nie da się do końca naprostować, alkoholik do końca życia jest alkoholikiem, narkoman - narkomanem, a ktoś, kto nie potrafi żyć, już się tego nie nauczy, jeśli jest dorosły.

nie spoileruj!