Wychodzi na to, że wystarczy nakręcić film o miernocie emocjonalnej i już mamy film głęboki, poruszający, ambitny.

Wg mnie podstawowy problem społeczny jaki był pokazany w tym filmie to nie brak poprawnych relacji rodzice-dziecko (brak zainteresowania, parcie na karierę), tylko sytuacja w której dziecko rządzi rodzicami.

Nie potrafię zrozumieć, jak nie można poradzić sobie dzieckiem, które zamyka się w pokoju na 3 lata (odcinasz mu prąd, jedzenie i po dwóch dniach jak nie wyjdzie sam to będzie na tyle wymęczony, że wyprowadzi go z pokoju babcia).

Teksty o pełnoletności: Jak koleś jest taki dorosły to niech odda rodzicom iPhona, laptopa, niech zapłaci za internet i niech wtedy siedzi sobie do końca życia w pokoiku bez matury.
Najbardziej żałośni są ludzie, którzy żyjąc na czyjś koszt udają bohaterów i cwaniaków.

I kolejna patologia: ludzie, którzy gadają o samobójstwie i ciągle żyją. Żenada

Cytując wypowiedź koleżanki na temat EMOmiernot: "Nawet pociąć się nie potrafią porządnie"

Poza tym:
Dobra gra starszych aktorów (rodzice, minister...), a młodzi do kółka teatralnego (szczególnie główny bohater).
Akcent Pani Romy Gąsiorowskiej można lubić albo nie, kwestia subiektywna (dla mnie w Pitbullu było OK, w Futrze zrozumiałe, ale już w Sali Samobójców tylko irytujące)