Zajrzałem na profil pana Jakuba i w dniu pisania tego komentarza ma on tam ocenione 2293 filmy. Jeśli zaś idzie o aktorów, to myślę, że o nich słyszał - zarówno "Siedmiu samurajów" z Mifune jak i "Dawno temu na Dzikim Zachodzie" z Bronsonem ocenił na 8/10. Jeśli zaś idzie o film "Samuraj i kowboje", to mnie również niezbyt się podobał. Jak na tamte czasy dość przeciętny mimo znanych nazwisk.

Na upartego, to tyle filmów można ocenić w kilka godzin, nie przemęczając organizmu oglądaniem ...

Obserwuję działalność "okołofilmową" pana Jakuba od lat, z początku za sprawą podcastu "Kinowy ekspres" na Youtubie, obecnie za pośrednictwem portalu Filmweb. Wiem, że pan Jakub filmy ogląda i chętnie dzieli się swoimi przemyśleniami na ich temat. Wystarczy zresztą spojrzeć na sekcję "Oceny krytyków" - każda wystawiona przez niego ocena opatrzona jest krótkim komentarzem, mającym ją uzasadnić. Możemy oczywiście nie zgadzać się z tymi ocenami, czy choćby twierdzić, że Jakub Dębski zwyczajnie nie ma gustu, ale stwierdzenie, że filmów nie ogląda, jest najzwyczajniej w świecie stwierdzeniem nieprawdziwym.
Jeśli zaś idzie o mnie, to ciekaw jestem, czemu Pan uważa film Samuraj i kowboje za klasykę kina? Mogę Panu powiedzieć, co moim zdaniem w filmie nie grało:
- szczątkowa, pretekstowa fabuła bez większych zaskoczeń, wnikania w motywacje postaci itp.
- postać Ursuli Andress, kompletnie niepasująca urodą do westernu (wyglądała jak typowa modelka z przełomu lat 60. i 70.), w dodatku świecąca biustem zupełnie bez powodu, ot tak, żeby zabawić widza
- francuski dubbing, skutecznie psujący mi odbiór filmu osadzonego przecież w realiach Dzikiego Zachodu
- plenery Hiszpanii udające południowy zachód USA
- uroda europejskich aktorów chwilami niepasująca do ról Meksykanów, Indian itp.
- manieryczna praca kamery (dziwne zbliżenia, oddalenia itp.)
- chwilami toporne zwroty akcji (bohaterowie zbyt łatwo wpadają w zasadzkę pod koniec filmu.
Tyle ode mnie, ciekaw jestem Pana opinii na temat filmu.

wielki znafca sie znalazl. dyrdymały spod powały.

Za znawcę się nie uważam, co najwyżej za pasjonata. Chętnie posłucham, co się Panu w tym filmie podobało - być może pomyliłem się w mojej ocenie i warto by ją zmienić. Lubię rozmawiać o filmach.

On nie potrafi rozmawiać, tylko wylewa wiadro pomyj na oceniających film poniżej 7-8 gwiazdek, ale nie pokusi się już o kilka zdań na temat tego, jak sam ocenia daną produkcję.

Jeżeli chodzi o moją ocenę tego filmu, to jest ona taka sama jak twoja, czyli oceniłem film na 5 gwiazdek na plus to plenery (chociaż faktycznie Hiszpania udaje południowy zachód USA) oraz wpadająca w ucho muzyka. Na minus niewykorzystanie tak Toshirō Mifune i Alain Delon. Toshirō swoją klasę udowodnił w filmach Kurosawy a Alain w filmie Rocco i jego bracia (Jeżeli nie oglądałeś, polecam). Jeżeli chodzi o fabułę to pomimo że nie jest wymagająca, to nie zauważyłem większych niezgodności.

Dziękuję za polecajkę. Filmu "Rocco i jego bracia" nie widziałem, więc chętnie obejrzę - tym bardziej, że staram się ostatnio nadrabiać filmy nieanglojęzyczne. Co do fabuły, to od obejrzenia przeze mnie "Samuraja i kowbojów" już minęły dwa lata, więc szczegółów nie pamiętam, ale podczas seansu wydawała mi się nieszczególnie skomplikowana - ot, samuraj i kowboj na tropie złoczyńców. Seans nie był jakiś przykry, choć miesiąc później niewiele już z niego pamiętałem - i mówię to jako miłośnik westernów.

Jak to miło, że właśnie wtedy, gdy zdecydowałam się powrócić do filmu z dzieciństwa, ktoś zechciał "na świeżo" do niego się odnieść. W połowie lat 70-tych, mając naście lat byłam tym filmem urzeczona. Wydawał mi się bardzo oryginalny ze względu na kontrast kultur, a na francuski dubbing w ogóle nie zwróciłam uwagi. Teraz jestem w stanie zgodzić się z VegetableMan co do usterek, szczególnie w języku. W czasach, gdy "Pasję" ogląda się po aramejsku i łacinie z polskimi napisami, francuska wersja językowa jest dla mnie tak absurdalna jak "Lemoniadowy Joe" (hołd dla czeskiego poczucia humoru;). Rozbierane scenki są też tak francuskie, że nawet po angielsku pachniałyby frywolną Europą, a nie pruderyjną Ameryką (wg ówczesnej poprawności). Trzeba jednak wziąć pod uwagę czasy, w których film był kręcony i jego funkcję. Nie było to kino ambitne, nie były to wybitne role dobrych aktorów, ale obejrzeć z sentymentem można:)