Z natury jestem osobą bardzo bojaźliwą. Wręcz dosadnie. Wybrałam się z mężem na "Sanktuarium" w celu walki z lękiem przed horrorami na dużym ekranie :D. Efekt 3D spełnił swoją funkcję poprawnie. Dzieci były obrzydliwe do tego stopnia, że pół filmu "oglądałam z przymrużonymi oczami. Domyślam się, że strach i budowanie napięcia tak bardzo porządany w tego typu filmach miał potęgować podkład muzyczny. Regularnie dozowane w uszy widzów narastające " baaach" i " tadaaam", towarzyszące nawet odkryciu- o zgrozo!!! szczurzej mamuni ze szczurzymi dziećmi w szafce, było po czasie denerwujące. Fabuła-jakaś pomyłka. Nic nie trzymało się "kupy"-totalny bezsens. "Drobne błędy w sztuce"... Uwięziona ze swym chłopakiem biedna Kimberly, która poczuła się znacznie lepiej odzyskując swojego buta ".. guuuyyys i lost my shoe ;( .."chlip chlip (nie ważne, że zaraz może mnie coś zjeść, moje botki są takie słitaśne..kocham je!!!) patrzy jak jej men dzielnie walczy z kratką w drzwiach. W końcu udaje się, kratka wyrwana... I tu pojawia się złośliwość rzeczy martwych, bo oto w następnych ujęciu, kiedy to diabelskie robaczki lecą za swą ofiarą, kratka znów się pojawia . Początkowe sceny filmu też pozostawiają wiele do życzenia. Nowa opiekunka sanktuarium Haley wychodzi powitać przybyłych. Gdy już wszyscy mają wchodzić do środka, "honorowego|" otwarcia dokonuje spadkobierca sanktuarium, przekręcając pęk kluczy :). Hmmm zaraz, zaraz - czy Pani Haley minutę wcześniej nie otwierała drzwi żeby wyjść na zewnątrz? Kulminacyjna scena była osłodą mordęgi jaką było oglądanie filmu. Nieźle się uśmiałam. Generalnie pieniądze na "Sanktuarium" wyrzucone w błoto. Polecam obejrzenie filmu, wyłącznie w celu przekonania się na własnej skórze o jego beznadziejności.