Nic nie mam do pana Ślesickiego, jego inne filmy całkiem mi się podobają - "Tato" jest zupełnie dobry (choć ma parę dziwnych, niespecjalnie pasujących wtrętów), a "Show" ociera się wręcz o wybitność (ociera się, ale jej nie osiąga - naprawdę świetny scenariusz został położony przez drętwą grę aktorów), no ale "Sara" zupełnie mnie rozczarowała.
Owszem, jest parę fajnych scen, a z ust postaci (głównie oczywiście Leona) pada kilka kapitalnych tekstów, a jednak ciężko brnęło mi się przez ten film. Włodarczyk zagrała słabo, ale problemem jest sama postać Sary, która jest koszmarnie wnerwiająca. Prawie każdy jej tekst sprawia, że narasta we mnie agresja. A te ciągłe "kocham cię, kocham cię" powtarzane do porzygania twórcy naprawdę mogli sobie darować. Cały wątek miłosny (łącznie z pseudo-poetyckim monologiem Lindy o miłości) jest tak mdły i żenujący, że... no naprawdę... nie chciałem tego mówić, bo to naprawdę mocna obelga dla filmu, ale myślę, że romans w "Sarze" to jeszcze większa żenada niż "Zmierzch". No wiem, nie do uwierzenia, ale jednak!
Obrazu nędzy i rozpaczy dopełnia końcowa piosenka "I'm your man" - mało słyszałem w swym 27-letnim życiu równie dennych piosenek.