Mam podobne wrażenie, mój zawód był tym większy, że jestem żywo zainteresowany kulturą japońską i mieszkałem tam parę lat z powodów zawodowych.
Wylewność Hana-ogi w kwestiach miłosnych przy pierwszym spotkaniu jest czymś niespotykanym nawet w rzeczywistości zachodniej, o japońskiej już nie wspominając, gdzie granica intymnych wyznań jest znacznie dalej przesunięta. Po drugie bohater grany przez Brando, to czysty przykład ignorancji, pewnej buty, nonszalancji - rozumiem, że dziewczyny lubią pewnych siebie bad-boyów, ale w tym przypadku i w tym kontekście to po prostu nie pasuje. Więź jaka miałaby się nawiązać między Hana-ogi i Gruverem, powinna zdecydowanie budować się pomału, subtelnie - bo w zasadzie dzieli ich wszystko, a tutaj nagle kawa ławę....

Generalnie, pod względem psychologicznym postacie są nienaturalnie, mało przekonywujące - ale nie wynika to ze złej gry aktorskiej, tylko kiepskiego scenariusza.
Na plus zaliczyłbym ładne zdjęcia, zwłaszcza że ilustrują (choć nie do końca prawdziwie) Japonię sprzed bumu gospodarczego.