Także na to zwróciłem uwagę.

Niesamowite przywiązanie do detalu.
Wiedziałem, że to film do wielokrotnych powtórek.

Mi również rzuciło się to w oczy. Nie tylko to. Cała scena jest bardzo "gęsta", ciasna: Wbite w stolik, pochylone postacie, pomimo wolnej przestrzeni wokół. Pościągane, skurczone nogi, wysokie krzesła, przy jednoczesnej ciasnocie stolika. Częste krótkie zdania z niedomówionymi, pauzami. Cała scena wręcz emanuje ocierająca się bliskością, napięciem. Bardzo dobry film.

I to był pomysł samej MacDowell, bo w scenariuszu tego nie było. Nawet reżyser początkowo sądził, że ona to robi nieświadomie.