W pierwszej chwili po rozpoczeciu seansu nasunęła mi się myśl, że reżyser wykorzystuje, wcześniej już zastosowane, chwytliwe triki, czyli dziecko i zwierzęta. (Choć w Jasminum, np, bardzo mi się to podobało, to tutaj wyglądało na bardzo nciągane.) Kwestie wypowiadane przez dziecko, wyraźnie napisane przez osobę dorosłą, raziły sztucznością. Mimo pięknych zdjęć film również nie zachwycił mnie grą aktorską, oprócz Maji Komorowskiej (dla mnie najpiękniejsze sceny to właśnie z jej udziałem) i Franciszka Pieczki. Jakoś nie mogłam poczuć tego filmu, ani dobrze, ani źle. Może to ja się zmieniam z latami i oczekuję zbyt wiele, a może twórcy ?