Obyczajowe, do bólu realistyczne kino przedstawiające życie mieszkańców, których można ulokować między fawelą a klasą średnią. Nie są już bardzo biedni, ale sporo brakuje im do komfortu wygodnej egzystencji.
Typowe brazylijskie problemy jak przemoc, bezrobocie, zabójstwa, dorywcze prace oraz...marzenia o lepszym życiu.
Znamienna jest postać jednej z bohaterek, która stara się żyć uczciwie. Ma pracę, szkoli się, aby zdobyć lepszą, jest zakochana (w chłopaku spod ciemnej gwiazdy). Kiedy pewne zdarzenie w autobusie wytrąca ją ze strefy (ułudnego) komfortu - przechodzi catharsis. ^Nie chcę tak, jak moja matka wszystkiego się bać!^ - po tych słowach dziewczyna decyduje się wkroczyć na szemraną ścieżkę. Dociera do niej, że żyjąc cicho, uczciwie - niczego nie zmieni.
Inni bohaterowie także miotają się na granicy złamania prawa (często ją przekraczając). Chcieliby żyć normalnie, ale warunki i sytuacja społeczna nie dają im takiej szansy.
Film ma pewne niedociągnięcia, np. kilkuminutowe, bardzo nudne - widać, że improwizowane - dialogi. Przypuszczam, że miały one wzmocnić poczucie realności podczas oglądania, ale raczej to się nie sprawdziło.
Pesymistyczne zakończenie powoduje... że po seansie robi się smutno. I wcale nie lubimy świata takiego, jakim jest...