Kto myślał, że po pierwszej części najnowszych przygód znanego detektywa pomysły na kontynuowanie jego szalonych intryg się wyczerpały - był w błędzie. Tutaj jest równie ciekawie jak w "jedynce" więc widz ponownie nie ma czasu oderwać oczu od ekranu. "Gra cieni" jest idealnym przykładem kina komercyjnego, które nie jest tylko i wyłącznie idiotyczną zabawą kaskaderów i pirotechników. Film Ritchiego daję przede wszystkim dużą przyjemność oglądania dwugodzinnej inteligentnej rozgrywki, przepełnionej humorem oraz kapitalnym dialogiem głównych bohaterów: Holmesa i Watsona. Mamy tu idealny balans pomiędzy tzw. akcją, a spokojniejszymi momentami, w których Holmes dedukuje poczynania złoczyńców.

Przemyślany - to kolejny przymiotnik, który można tutaj użyć. Reżyser i scenarzyści zapewne długo pracowali nad przygotowaniem inteligentnych dialogów, ale również ważnych scen w "terenie". Holmes imponuje w nich szybkością działania, które można by nazwać "szybką analizą aktualnego problemu nie do rozwiązania". Chociaż sama intryga jest może trochę naciągana to jednak w niczym to nie przeszkadza. Kto powiedział, że idzie o realizm.

Tyle pochwał, a nic o technice filmu. A przecież zdjęcia i muzyka to swoiste podrasowanie tego obrazu z 200-konnego na 400-konny (ale znajdzie się też i kucyk). Muzyka, która praktycznie nie znika ani na moment jest tu ważnym elementem łączącym i napędzającym cały film(podobnie jest np. w arcydziele Wajdy "Ziemia obiecana" choć to trochę inszy temat), który pędzi adekwatnie do wspomnianej mocy silnika. Jest on w stanie wydobyć jeszcze świetnie wykorzystane efekty specjalne(o zgrozo co ja pisze!), moim zdaniem powinna być przynajmniej nominacja do oscara w tej kategorii.

Aż mi wstyd, że tak wysoko oceniam obraz, który posiada sygnaturę „przygodowy”, ale uważam, że naprawdę ciężko by było komukolwiek lepiej uwspółcześnić losy detektywa Sherlocka, jak zrobili to twórcy tegoż filmu. Na dodatek zakończenie każe fanom Sherlego zasiąść w kinowym w fotelu i krzyknąć „Panie Ritchie, chcemy więcej!”.

7/10