czyli efekt JOANNY PACUŁY? Bynajmniej.
Noomi otrzymała bilet do Hollywood i zagrała... beznadziejnie. Pacuła zadebiutowała w USA wspaniale. Zagrała w "Parku Gorkiego" Michaela Apteda i trzasnęła nominację do Złotego Globu!.
Noomi nie zdaje sobie sprawy jak zarzyna dramaturgicznie ten skądinąd mimo wszystko udany film o Sherlocku. W filmie chodzi przecież o to, by odnaleźć brata bohaterki przez nią granej, gdyż ten jest możliwym zamachowcem. Niestety bohaterce Noomi wcale na nim nie zależy, tzn. tak gra, jakby jej nie zależało. Dlaczego więc ma zależeć widzom?

Twarz Noomi jest martwa, oczy puste tj. nie mówią nic. Nic nie wyrażają.
Nie pozostaje nam nic jak tęsknić za Irene Adler (jak zwykle niezawodna Rachel McAdams)przeżywać dramat Sherlocka, który traci swą jedyną szansę na miłość. Rachel to ledwie epizod, ale wie jak go zagrać. Noomi ma rolę w przebiegu akcji całego filmu i nic z tego nie wynika. Aktorska klęska. Po prostu fiasko.

Na szczęście Noomi ma jeszcze szansę (w odróżnieniu od Pacuły, która potem mimo sukcesu, wcale jej nie dostała), na horyzoncie czeka "Prometeusz" Scotta. Z tyłu, w drugim planie jest hipnotyczna, zjawiskowa i niezawodna aktorsko Charlize Theron. Oby sytuacja z "Sherlocka" się nie powtórzyła.