Oczywiście, sporo racji jest w tym, co napisałeś. Też był moment, że zastanawiałem się nad tą kwestią - wymyślanie własnych historii na potrzeby filmów, zamiast trzymać się opowiadań napisanych przez A. Conan-Doyle'a, to zazwyczaj przynosi porażkę.
W przypadku serii z Rathbonem właściwie niemal wszystkie filmy - poza 'Psem Baskerville'ów' z 1939 roku - to wyobraźnia twórców serii, dlatego te historie mogą razić naiwnością, brakiem logiki, sztuczną, niemal dziecinną sztuką dedukcji głównego bohatera. W dodatku mamy zupełne odejście od literackich postaci dwójki głównych bohaterów - Sherlock Holmes jest żywiołowy i przyjmuje każdą, nawet banalną sprawę, czego w opowiadaniach nigdy by nie zrobił, a dr Watson to osobnik, który zachowuje się jakby cierpiał na demencję.

Muszę jednak przyznać, że ja to kupuję! Dla mnie seria z Rathbonem - zwłaszcza dwanaście odcinków z lat 1942-46 - to prawdziwa uczta dla oka. Dobrze się przy tym bawię, a że z książkami mają niewiele wspólnego...Myślę, że, jak na ironię, Rathbone tchnął w Holmesa nowe życie, przez co, przez wiele lat trudno go było przyćmić, choć interesujących adaptacji nie brakowało. Dopiero serial z Jeremym Brettem to zmienił. Chociaż muszę przyznać, że po latach najbardziej lubię pierwszą serię, w której występuje David Burke jako dr Watson.