Nigdy nie byłem szczególnym miłośnikiem błyskotliwego detektywa z gracją rozwiązującego kryminalne zagadki XIX-wiecznego Londynu. Kreacja Roberta Downeya Juniora ma jednak sporo wspólnego z Bondem Davida Craiga. To nie jest już dżentelmen w każdym calu od linijki układający przedziałek na głowie. Nowy Sherlock Holmes "w ryj dać może dać", rzadko opuszcza go przyjaciel samotnych – kac, a wolne chwile spędza na uczestnictwie w walkach rodem z Fight Clubu i uprzykrzaniu życia swojemu współlokatorowi. Zresztą łączący go z doktorem Watsonem rodzaj przyjaźni przypomina więź pomiędzy legitymującymi się tytułami naukowymi bohaterami pewnego popularnego serialu. Holmes sabotuje związki Watsona (Holmes-Watson, House-Wilson – przypadek?), ten z kolei przychodzi mu z odsieczą w najtrudniejszych sytuacjach. Ot, toksyczny związek. Doprawienie tych relacji odrobiną gadżecików, mistycyzmu oraz zmysłowości Rachel McAdams czynią z filmu Guya Ritchiego łatwostrawny i – co najważniejsze – wciągający kąsek nie tylko dla miłośników detektywa rezydującego przy Baker Street 221b.

Zachęcam do lektury moich felietonów: http://ja.gram.pl/Spayki/