"Shutter" przeprowadził mnie przez bardzo szerokie spektrum uczuć. Jak na produkcję długą na półtorej godziny seans zapewnia widzowi unikatowe przeżycie w postaci emocjonalnego rollercoasteru: czujemy zrezygnowanie i nadzieję, widzimy brzydotę i piękno, czujemy współczucie i doznajemy znieczulicy. Wszystkie te doświadczenia sprawiają, że widz naprawdę wiąże się z postaciami na ekranie i jest ciekaw zbliżającego się apogeum w której zagadka klątwy jaka dotknęła głównych bohaterów zostaje wreszcie rozwiązana. Rezultat jest fantastyczny i jest to jeden z najlepiej napisanych dreszczowców jakie oglądałem. Chociaż wpada on momentami w klisze typowe dla horroru azjatyckiego, to ogólny poziom scenariusza pozwala trzymać widza w napięciu od początku aż do końca. Warto docenić też subtelnie umieszczoną metaforę dla źródła wydarzeń głównego wątku, która nie jest na tyle oczywista by rozwikłać tajemnicę samemu, ale jest wystarczająco treściwa by rozeznać się o co prawdopodobnie chodzi. Rewelacyjny horror, który koniecznie trzeba zobaczyć.