"Siódme niebo" to jeden z największych triumfatorów pierwszego rozdania Oscarów - 5 nominacji i 3 statuetki.
Dziś to kino już mocno zapomniane, a szkoda, bo film nadal robi wielkie wrażenie i wspaniale się go ogląda. Historia wciąga nas już od pierwszych minut - i nawet, jeśli druga, wojenna, połowa ma mniej uroku i - paradoksalnie! - dramaturgii, to już sam finał jest naprawdę mocny. Wielkim atutem jest kapitalne aktorstwo - obok znakomitej (nagrodzonej Oscarem - m.in. za tę rolę, bo tak to wtedy było, że nagradzało się nie rolę w filmie, a aktorkę!) Janet Gaynor świetnie sprawdza się też w roli "remarkable fellow" Charles Farrell, a na drugim planie wspaniałą kreacją popisuje się Gladys Brockwell, zresztą barwne postacie drugoplanowe są siłą filmu. Warto też zwrócić uwagę na scenografię i zdjęcia - tu szczególne wrażenie robi sekwencja gdy Chico zabiera Diane do swojego mieszkania - kamera przechodzi wówczas przez wszystkie piętra "przeciętego na pół" domu - wygląda to znakomicie! Razić co prawda może pewna naiwność niektórych rozwiązań i trochę nachalny wątek religijny, z drugiej jednak strony bohaterowie są naprawdę ujmujący i uroczy, a ich relacja ukazana jest bardzo wiarygodnie - i z wielką dozą sympatii.
Zdecydowanie polecam - nawet markotnym widzom, którzy utyskują na nieme kino, powinno się spodobać, bo dzięki sprawnej reżyserii i dobremu scenariuszowi narracja prowadzona jest bardzo dobrze.
8/10