Pierwsza część Sicario była rewelacyjnym filmem ukazującym brudną prawdę o walce wojskowych służb USA z meksykańskimi kartelami narkotykowymi. Jak mogliśmy się dowiedzieć, walka ta była prowadzona wbrew prawu, zaś efektem jej było przekazanie władzy nad biznesem narkotykowym w ręce kolumbijskich gangsterów, zaś prawdę o ich działaniach zatuszowano. Na taki stan rzeczy bezsilna była Kate Macer, idealistka pragnącą działać w zgodzie z bezsilnym prawem. Właśnie konflikt pomiędzy Macer oraz Alejandrem i Mattem Graverem był nie tylko tak pasjonujący, lecz rodził pytania na temat oceny moralnej ludzi pokroju wcześniej wymienionych panów. Są to pierwsze wnioski nasuwające się po seansie filmu Villeneuve'a. Jak jest w przypadku kontynuacji?

Przyznam od razu, iż Sicario sprawiało wrażenie filmu będącego zamkniętą historią, więc po drugiej części nie spodziewałem się zbyt wiele. Ten obraz od początku zapowiadał się na mniej rozgarniętą krwawą jatkę. Poniekąd tak właśnie było, ale do mniej więcej połowy filmu. Wtedy strasznie zdziwiło mnie to, że z Gravera i Alejandra, najbardziej bezwzględnych zabójców ostatnich lat w kinie, jakichś sentymentalnych gości pragnących ratować córkę barona narkotykowego. Pamiętam dobrze to, co zrobił Alejandro w domu Fausta Alarcona z jego dziećmi oraz żoną... Myślę, że pod tym względem zbyt mocno zniekształcono jego postać, podobnie jak Matta. W ogóle też Alejandro miał bezapelacyjnie gigantycznego farta, który strasznie był... dziwny. Jakim cudem po strzale w głowę przy utracie dużej ilości krwi zdołał przeżyć. Niby trafiony został w policzek, jednak tak czy siak stracił ogromną ilość krwi. W dodatku pewnie był odwodniony po tylu godzinach na pustyni. Nie powiem, szkoda mi go było w pierwszej chwili, lecz potem dziwiłem się, że jeszcze żyje. Sam Matt Graver stał się nieoczekiwanie jakimś idealistą, choć to on w pierwszym filmie świadomie działa na rzecz kolumbijskich karteli. Sama fabuła nie robi takiego wrażenia jak w przypadku pierwszej części. Jedynie wątek Miguela był ciekawy, reszta była tak sobie. Nawet w fragmentach akcji zabrakło rozmachu, którego można było oczekiwać. Nie można jednak powiedzieć, że Sicario 2 jako film akcji jest zły, bo całkiem dobrze się go ogląda. Jednak jako kontynuacja wypada słabo, bo z filmem z 2015 roku ma bardzo niewiele wspólnego. Widać, że komercyjne podejście potrafi wypaczyć nawet takie osobowości jak Alejandro i Matt. Dlatego jestem nieco rozczarowany, choć coś czułem, że tak będzie.