Postawa głównego bohatera i jego upór w osiągnięciu pięknego celu- OK. Przyjemnie się na to patrzy.
Niemniej jednak... a) Emily dzwoniąca do Bena, bo ,,lubi z nim rozmawiać, i chce usłyszeć historyjkę na odstresowanie się" po raptem jednym spotkaniu, które przebiegało średnio do momentu, aż ten nie zamroził jej długów, b) koszulka dla golfisty zapakowana jak na ,,pod choinkę", na zorganizowanym ,,z tyłka" uroczystym wieczorku romantycznym, c) pomarszczone czoło, zmrużone oczy i skrzywiona do przesady przez większą część filmu twarz Willa Smith'a w konsekwencji sporo ujmuje tej postaci. Gdyby był bardziej ,,nieobecny", może wycofany, neutralny, czy enigmatyczny, a okazywał powyższe wewnętrzne dylematy tylko przez chwilę i na końcu filmu, ten zyskałby w odbiorze, a widz baczniej by się przyglądał głównemu bohaterowi. Po pierwszym seansie może zostać w pamięci na dłużej, bo sama historia potrafi zaciekawić. Po drugim obejrzeniu, nie zostaje we mnie zbyt wiele.