"Sinister 2" vs "Obecność 2"? Znów wygrywa ten drugi (mimo, iż to był tylko przeciętny sequel). Sequele tak często są psute właśnie dlatego, że autorzy nagle zaczynają rozwijać historię dodając do niej jakieś dziwaczne głupotki. Tak było i tym razem.

Fabuła jest nieciekawa, właściwie nijaka. Mimo, iż jest to naturalna kontynuacja, to w pewnych aspektach nie czuło się tej ciągłości fabularnej (oba filmy spaja tylko jeden bohater, w którego wcielił się trochę niemrawy James Ransone). [SPOILER!] Strasznie naiwne są te próby wyjaśnienia (w pewnym sensie) "opętania" dzieciaka wizją morderstwa swojej rodziny. Widzowi ciężko uwierzyć, że faktycznie mógłby chcieć zabić... a tymczasem on naprawdę chce. I podobnie jak w pierwszej części (choć teraz nawet bardziej) zastanawiasz się jakim cudem dziecko stać było na przygotowanie morderstw z takim rozmachem...

Poza tym, jak to bywa w sequelach, film został obdarty z tajemnic. Dzieciaki-duchy od pewnego momentu filmu pojawiają się praktycznie co chwilę. Niestety, ich kreacja a la Dzieci Kukurydzy to całkowity niewypał. Ich pomarszczone, niby przerażające twarze, tylko irytują widza.

Jakoś w pierwszej części można było opowiedzieć niemal tę samą historię, ale bez potrzeby takiego ciągnięcia widza za rękę i pokazywania kto za tym wszystkim stoi. W jedynce wciąż była ta tajemnica (mimo, że też w pewnym stopniu rozwiana w końcówce), tutaj już nic z niej nie zostało. Poza tym, pod koniec filmu z minuty na minutę coraz bardziej czuć, że jest to sequel zrobiony na siłę, bo głupota całej tej historii zaczyna dosłownie razić widza.

Poza tym, gra aktorska w tej odsłonie jest słabiutka. Postaci są tak mało wyraziste i interesujące, że właściwie nie ma tu o czym gadać.

Najlepsze momenty filmu to znów te taśmy, które musi oglądać Milo. To zdecydowanie najmroczniejsze fragmenty "Sinister 2". Muzyka dalej stoi na dobrym poziomie. I to tyle właściwie...

Moja ocena: 4/10.