Zakończenie, które zmusza do widza do rozmyślań nad kolejnymi losami bohaterów ? c'mon ! Tutaj jest to po prostu wrzucone na siłę co jest absurdalnie widoczne. Nie ma w tym krzty sensu czy logiki, bo równie dobrze, film mógłbym się zakończyć trzy minuty wcześniej. Gołym okiem widać, że kobieta, która była reżyserką pomyślała sobie, że fajnie byłoby tak zakończyć cała historię nie wrzucając w to żadnej ideologii, co wskazuje, że był to kadr totalnie niepotrzebny.
Jaki czas temu przeczytałem kilka opinii na temat filmu Almodovara "Skóra, w której żyję" jaką to on jest paranoją - ludzie nawet oddzielali sobie oceany pisząc: Paranoja 10/10, sam film 7/10. Jeżeli miałbym się kierować taką logiką to ten chory, paranoidalny pomysł wyniósł bym aż po sam czubek Olimpu. Nie wiem na co ten film miał mnie uwrażliwić. Pokazuje jakąś totalnie poronioną sytuację, którą stara się nam widzom unaocznić. W tej historii dziecko jest traktowane jak jakaś maskotka w umysłach tych ludzi." Chce mieć dziecko" - myśli sobie Hanna ale kompletnie ma gdzieś to jak będzie ono wychowywane, po prostu je chce, bo takie ma akurat widzi mi się. Samo zakończenie, gdzie to rzewne wystąpienie sprawcy problemu skończyło się tuleniem do siebie trójki bohaterów mnie osobiście zmierziło.
Doskonale zdaje sobie sprawę, że postęp to jednak coś co brnie do przodu ale dla mnie kierunek też jest ważny, a to co zobaczyłem na ekranie jest wizją świata teraźniejszego, która mnie przeraża.

Ale poza tym czasem można się było pośmiać, nie przeczę oraz pani DeWitt wprost mnie zahipnotyzowała tym swoim szczerym uśmiechem ! Ona była niesamowita reszta to tani kicz w moim mniemaniu.

Ten film to naciągana nuda nad nudami. Historia trojga przygłupów, o mentalności 7 letniego dziecka, z bardzo nowoczesnymi problemami - podstarzała puszczalska lesba chce zajść w ciążę, robiąc dziurkę w prezerwatywie - zamiast beczki śmiechu jest beczka łez.