Może w tym jest ukryta instrukcja jak pokonać ten cały czas, który muszą odsiedzieć ( w tym przypadku ) by wrócić do tego co naprawdę kochali. Zauważ, że powiedziała to osoba, która była skazana na dożywocie, nauczyła się warunków w jakich żyła, zasymilowała z tym światem. Ta osoba również czekała na spotkanie swojej rodziny i dała największą mądrość osobie, która traciła rozum przez niesprawiedliwość jaka się stała.
Wydaje mi się, że to klucz do " przeczekania " i nie poddawania się tylko walki o cel, który się kocha. W mojej interpretacji.

Minęły prawie trzy lata jak oglądałem ten film, człowiek się postarzal, przeżył wiele, A wydaje mi się jakbym to oglądał wczoraj.

Dlatego wydaje mi się że o to tu chodzi... Mimo że przeszedłeś już wiele, nauczyłaś się dużo to zawsze będziesz wracał do tej najważniejszej chwili która zmieniła twoje życie i będzie Ci się wydawało, że to było wczoraj.

zastanawiałem się własnie, co odpiszesz i jak to odbierzesz, po 3 latach ciszy w temacie który tutaj założyłeś.

co do tematu, jakby ta chwila była wehikułem czasu. może minąć 3 dni, mogą minąć 30 lat ciepienia, ale taka chwila potrafi zmienić postrzeganie czasu, jakieś wspomnienie, emocja, uczucie i to jest narzędzie, do zniesienia jakiejkolwiek ilości czasu...
może tędy droga w tym rozumowaniu ? :D
pozdro

Dokładnie, zgadzam się:)

Chodzi o sens garowania, gdy nie ma już nadziei.
Tłumaczenie o motywacji nadaje sens także buntowniczej postawie skazańca, który jest przekonany o swojej winie w takim samym stopniu w jakim jest przekonany o słuszności swoich czynów.
Dlatego własnie nadawał takie znaczenie przeszłości, która miała za zadanie *nie pozwolić mu się zmienić*.

Obozy koncentracyjne, oddziały zamknięte, więzienia, areszty, (...) - to są właśnie miejsca, w których władza nad człowiekiem przekracza granice nie tylko granice przyzwoitości, a przestępcy stanowią często rewers monety z podobizną Temidy. Nie ma sensu szukać sensu w istnieniu takich miejsc, pozostają więc poszukiwania we własnym doświadczeniu. W przeciwnym razie akceptujesz fakt że stajesz się częścią miejsca.

Trochę jak w ,,Innym Świecie", w którym na końcu bohater przyznał się do odmowy koledze z czasów ,,garowania" - tutaj chodziło o klasykę: ,,być albo nie być". Uczucia tu nie grają żadnej roli, chodzi o *zamiar*( w sumie w całym życiu chodzi o zamiar. Ludzie, którzy go nie mają są tylko statystami, którym przytrafia się grać w tle, a gdy już film się kończy nikt o nich nie pamięta. Człowiek, który ma zamiar, nawet przegrywając z życiem staje się historią Świata. Oto klucz do zrozumienia czym jest sukces) - albo masz zamiar pozostać sobą albo tracisz siebie.

By nieco ubarwić wątek, nie sądzicie że film to ,,Symetria" po amerykańsku?