Opis filmu jest wyjątkowo prosty: dwójka dzieci budzi się nocą i odkrywa, że z domu zniknął ich ojciec, a także wszystkie drzwi i okna. I jeśli chodzi o fabułę, to zasadniczo byłoby na tyle. Wszystko bowiem, co zobaczycie później na ekranie, można interpretować w różnoraki sposób. Po wyjściu z kina miałem kilka przemyśleń, po powrocie do domu uległy one całkowitej zmianie, a na chwilę obecną nadal zastanawiam się, co właściwie zobaczyłem.

Trudno oceniać "Skinamarink" w tradycyjnych kategoriach filmowych, ja odbieram ten obraz raczej jako coś w stylu eksperymentu filmowego. Będę z Wami szczery - podczas seansu nie bałem się nawet przez chwilę, czułem natomiast, że oglądam coś takiego na dużym ekranie po raz pierwszy w życiu i z tego też powodu zupełnie nie wiedziałem, czego oczekiwać. W ostatecznym rozrachunku byłem mocno rozczarowany - uważam, że film zrobiłby dużo większe wrażenie, gdyby jednak był "shortem", rozciągnięcie tej historii aż do 100 minut działa na jego niekorzyść. Zaskakująca jest też forma - efekt ziarnistości ekranu, wielominutowe statyczne ujęcia, szumy i inne niezidentyfikowane szmery sprawiają, że podczas seansu czuć niepokój, tak jakby coś wdzierało nam się pod skórę. To jednak za mało, aby zachwycić.

Jeśli lubicie eksperymenty filmowe i kino grozy w najróżniejszej postaci, a słowo "dziwny" nie budzi w Was negatywnych skojarzeń, możecie śmiało sprawdzić film. W przeciwnym wypadku raczej sobie odpuśćcie. Taki to film - albo go pokochasz, albo znienawidzisz.