Trzecia (i po pierwszej najbardziej znana i ceniona) część przygód Antoine'a Doinela.
Antoine (w tej roli oczywiście Jean-Pierre Leaud) włśnie został wyrzucony z wojska i szuka pracy. Dzięki ojczymowi swojej dziewczyny zostaje zatrudniony w hotelu, jednak szybko zostaje zwolniony przez pojawienie się pewnego prywatnego detektywa. W ramach rekompensaty za stracone stanowisko pracy, owy detektyw załatwia Antoine'owi pracę w swojej agencji. Antoine jak zwykle żyjący światem ukochanych powieści ma dużo dobrych chęci, ale znacznie mniej umiejętności - bawiąc się w detektywa (i chyba nawet będąc pewnym swoich umiejętności) nie potrafi dostrzec tego jak oszukuje go jego dziewczyna. A wkrótce w jego życiu pojawi się inna kobieta - żona szefa pewnego sklepu obuwniczego...
Sam się zastanawiam co takiego jest w tych filmach Truffaut, że są tak dobre. No bo wydają się takie zwykłe, normalne, a tymczasem mają w sobie to COŚ co przyciąga do ekranu. Cóż, trzeba chyba mieć po prostu talent do umiejętnogo/interesującego przedstawiania zwykłego życia. W "Skradzionych pocałunkach" w drodze do dojrzewania, do "ostatecznego odejścia ze świata dzieciństwa", Antoine znowu szuka swojego miejsca w życiu, w otaczajacej go rzeczywistości. Obraz ten jednak nie jest tak surowo zaserwowany jak "Czterysta batów", jest zaś dziełem - powiedzmy - lekkim. Dużo tu humoru i zabawnych sytuacji, choć życie przecież wcale nie jest łatwiejsze niż kilka lat wcześniej. To w końcu Antoine jest już starszy - szuka ustabilizowania, prawdziwej miłości, nie jest już dzieckiem, choć z pewnością nie można go jeszcze nazwać tzw. "osobą dorosłą". Błąka się po ulicach Paryża wplątując się w wiele śmiesznych sytuacji. Do tego mamy tu oczywiscie ukłon w stronę kryminałów, ale dalego "SKradzionym pocałunkom" to tego gatunku, bo to Truffaut i to co interesowało go najbardziej - kobiety i namiętność, dziecko siedzące w człowieku i miłość do literatury.