Książka wsysała niczym odkurzacz. Pomimo że była rozwlekła, klimat miała niezwykły, zaś końcówka to Kingowski suspens w najlepszym wydaniu plus naprawdę mocne złe zakończenie. Film z 1989 roku będący adaptacją prozy pisarza z Maine niestety nawet w jednej czwartej atmosfery niestety nie odwzorował. Co prawda podąża za swoim literackim pierwowzorem zmieniając zaledwie kilka szczegółów w fabule i rozbudowując role niektórych postaci, jak np. Victora Pascowa, ale co z tego, skoro gra aktorska jest nierówna a finałowe starcie to niestety trzyletni Miko Hughes z groźną miną, ledwo utrzymanym skalpelem w ręku (ciekawe ile na planie musiało paść dubli, żeby wyglądało to jako tako), i podstawionymi w post produkcji swoimi złymi odgłosami… No cóż – końcówka lat 80. to jeszcze nie era zarąbistych efektów specjalnych, ale w niektórych horrorach z tamtego okresu starali się ciut bardziej. Do tego muzyka pod napisy końcowe („The Ramones – Pet Sematary”) bardziej pasuje pod jakieś kino familijne, a nie horror.
Ogólnie cały filmowy „Smętarz dla zwierzaków” jest pozbawiony mroku, który był niemal namacalny w powieści, no – może lekko poza samym finałem i scenami wspomnień o Timmym Battermanie. Liczę, że wiszący już od kilku lat projekt remake’u zostanie jednak zrealizowany i ujrzymy nowy, o wiele wiele lepszy „Smętarz...” bo tej książce równie mocna adaptacja się należy.