Od początku do ok 43 minuty:
Zdziwienie, gdyż zwyczajnie niewiele to ma wspólnego z powieścią Lema. Nuży, wizualnie zupełnie nie przekonuje i Tarkowskiego nie przypomina.

Od 43 minuty do płynnej granicy ok 120 minuty:
No, wreszcie rozpoczyna się prawdziwa, książkowa Solaris. Dalej nie przypomina to w niczym Tarkowskiego. Sprawia wrażenie zwykłej, typowej, przeciętnej ekranizacji książki (skądinąd genialnej). Jak można się spodziewać Solarystyka została ograniczona do minimum. Uwagę reżysera skupiła się na wątku miłosnym.
Momentem przełomowym jest przyjęcei urodzinowe Snauta. Zaczynają się tu dość duże rozbieżności względem książki. Wszystko kończy się lekko tandeciarską wypowiedzią Hari.

Od ok 130 minuty do końca:
Tarkowski jakby zaczął po swojemu czarować dźwiękiem i obrazem. Rozbieżności względem książki coraz większe. Zrozumiałem, że Tarkowski historii Lema nadaje całkowicie inny sens, przesłanie i wymowę. Jest to wręcz sprzeczne z tym, co mówił nam Lem.
Dostrzegam starego dobrego Tarkowskiego. Wszystko zaczyna robić na mnie wielkie wrażenie. Lekko uśpiony mózg zaczyna rozpaczliwie starać się wyłapać pełnię informacji, które stara się nam przekazać Tarkowski.
Rewelacja.

Tak na gorąco po obejrzeniu mógłbym zdać relację z oglądania przeze mnie tego filmu.

Mimo wszystko stawiam mu 8+/10.

Był to ostatni pełnometrażowy film Tarkowskiego, którego wcześniej nie widziałem.
Wyraźnie mniej mi się podobał niż Ofiarowanie i Nostalgia. Gorszy niż Stalker. Zrobił na mnie podobne wrażenie jak "Zwierciadło". Podobał mi się bardziej niż "Andriej Rublow" i "Dziecko Wojny".

______________________________________________________________________

W pojedynku 2001:Odyseja kosmiczna vs Solaris:
- książka Clarka do pięt nie dorasta książce Lema
- film Kubricka bardziej mi się podobał niż film Tarkowskiego
- Tarkowskiego i tak uważam za lepszego reżysera niż Kubrick.