Kitano został nareszcie przez moją skromną osobę zauważony, bo zawsze mi jego filmy gdzieś umykały...
Pierwszy raz sięgam po kino tego twórcy i jestem pozytywnie zaskoczony. Na początku ten film wydawał mi się typową opowieścią o gangsterach, którzy żyją zwyczajnie swoim twardym życiem. Potem jednak zauważyłem jak oryginalnie została tutaj przedstawiona yakuza. Są to po prostu dzieci, które wyuczone swojego zawodu, poza nim nie potrafią się odnaleźć w niczym innym. Niewielu bohaterów ma tu w ogóle uczucia, kochają swoją pracę, urozmaicając ją jak się da. Gdy jednak zostają odcięci od świata wychodzi ich prawdziwa natura.
Przedstawiono to efektownie, bo mnóstwo tu świetnych, długich ujęć, doprawionych równie dobrą muzyką Joe Hisaishiego. Nie znajdziemy za to zbyt wiele realizmu, akcji oraz dialogów. Opowieść jest bardzo odrealniona, pełna absurdów i prostych rozwiązań. Ale wszystko zostało umieszczone w filmie specjalnie i z rozmysłem. Na szczęście dziwne rozwiązania są tak dobrze dawkowane, że nie nudzą się.
Choć również, będąc szczery to arcydzieła też tutaj nie wywęszyłem. Tego typu eksperymentalne filmy robią wrażenie, ale jakoś nie wzbudzają moich zachwytów. No ale sięgnąć po nie absolutnie warto...