Film zrealizowany jako swoiste intermezzo pomiędzy premierami "Eroiki" i "Zezowatego szczęścia". Powstał w oparciu o pomysł kompozytora Andrzeja Markowskiego, a znalazł swą znakomitą realizację. Mała jego bohaterka, uczennica szkoły muzycznej wędrując po zaułkach Starego Miasta w Warszawie, odkrywa świat, który nie wszystkim jest dostępny. To świat niezwykłości i piękna dźwięków. To one są dla dziewczynki najważniejsze, w nich jest muzyka – w gwarze dzieci, odgłosach ulicy, sapiącym traktorze, strojeniu organów, szuraniu miotły i w przelatujących odrzutowcach. Dźwięki organizują w tym filmie jego obrazy, przydają im nowych znaczeń i emocjonalnych, często lirycznych walorów. Film dopełnia wizerunek Andrzeja Munka jako wrażliwego obserwatora i rejestratora zjawisk, artysty, który potrafił wydobywać ekspresję z elementów rzeczywistości ujawnionej i pozornie ukrytej. Przypomina też jego osobistą pasję, umiłowanie muzyki.

Uczennica szkoły muzycznej w klasie skrzypiec wychodzi na spacer. Odkrywa świat dźwięków ukrytych w zaułkach Starego Miasta w Warszawie. Nasłuchuje nie tylko instrumentów - kościelnych organów, ale odgłosów rzeczywistości: lekcji łaciny, turkotu traktora, huku odrzutowców, szurania miotły, pracy szewca, warkotu motoru, dziecięcej wyliczanki. Kiedy nastawi się ucho, nowoczesność gra nieustający koncert. Wydaje się też, że mury Barbakanu dźwięczą zapisem historii, a ruiny kakofonią wojny. Spacerek staromiejski może być również ćwiczeniem ze słuchu.