Bardzo przyjemny... tytuł filmu. Spadkobiercy - aż czuć telenowelę na języku. Słyszałam wiele o tym filmie, między innymi jaki jest tajemniczy, a zarazem niesie ze sobą spokój, że krytycy są zachwyceni i że można się zakochać w Clooneyu. No cóż, to mnie jeszcze tak bardzo nie uwiodło jak Shailene Woodley, która może do najlepszych aktorek nie należy, ale dobrze mi się kojarzy.
Cała akacja rozgrywa się na Hawajach, George Clooney jest nieszczęśliwym bogaczem i tym samym Georgem Clooneyem, którego chciałaby zdradzić jakakolwiek kobieta (!). Wychowuje zbuntowaną siedemnastoletnią córkę Alexandrę chodzącą do prywatnej szkoły, która kosztuje jej ojca 35 tysięcy dolarów rocznie, ale, cóż za pech i sprzeczność losu, córka z tych udogodnień w ogóle nie korzysta i nie zajmuje się nauką - idzie, jakżeby inaczej, w kierunku alkoholu i narkotyków. Jej młodsza, bodajże jedenastoletnia, siostra Scottie sprawdza ojca i manipuluje nim, inaczej - rozpieszczone dziewczę. Clooney ma przed sobą niełatwe zadanie - musi zająć się córkami po tym, jak ich matka niefortunnie wypadła z motorówki i zapadła w śpiączce. Z córkami do tej pory niewiele go łączyło.

Film był bardziej pospolity i bezbarwny niż powiedzenie "nudny jak flaki z olejem". Wszystko tam było nie tak. Hawaje? Hawajski klimat uwydatnił się tylko podczas początkowych napisów "Spadkobiercy".Śpiączka matki? Hm, czyli ojciec i córki mają łączyć się w bólu i nadziei? Dyskutowałabym.
Jeśli jest ktoś, kto obejrzał ten film, to kieruję do niego to pytanie: Po co przez całe dwie godziny, wałęsał się tam Sid? Kogo symbolizował i kim był? Nie mogę znaleźć odpowiedzi na pytanie, po co komu tak bezsensowna i bezbarwna postać.