reżyser wybrał na miejsce dramatu Hawaje, pomysł jak pomysł - śmierć w raju, mimo, że na początku uprzedza się nas, że na Hawajach ludzie też umierają, ciężko się to ogląda, zwlaszcza w Polsce, w środku zimy, na moje starczyłoby parokrotne skontrapunktowanie pejzażem kilku scen i byłoby ok, tymczasem film wygląda jak połączenie ambitnego dramatu z produkcją departamentu turystyki, albo biura podróży,
ale dobra, mogłoby i nawet tak być, ale reżyser dowala jeszcze przez cały film muzykę hawajską, i to jest moim zdaniem za dużo, raz, że filmowi Spadkobiercy - dobrze wyreżyserowanemu i dobrze zagranemu muzyki wiele nie potrzeba, bo po co tłumaczyć każdą emocję muzycznie (jak już ją dobrze widać) to dwa: muzyka przygważdża klimat departamentu turystyki
pierwsze co mi przyszło do głowy, to to że albo Payne jest zakochany w Hawajach, albo, że kasę na film dały Hawaje, albo jedno i drugie (wiem, że to npdst. ksiażki, ale to tu nic nie tłumaczy)
miałem kilka refleksji przez cały film, oczywiście ta: czy się tam nie przenieśc, ale też druga ważniejsza (i za to dałem 7) - jak oni grają!!! film ogląda się niemalże jak dokument, - jak to się mówi - nie czuć aktorstwa, u nas, choćby nie wiem jak by się nie naprężał - w aktorze śmierdzi aktorem, wygląda na to, że w tej dziedzinie jesteśmy lata świetlne za Ameryką, u nas Kondrat gra gorzej niż dziewczynka w filmie Payna (pomijając fakt genialnej reżyserii)
no i ostatnia kwestia, na Oscara to jednak za mało, chyba, że w tym roku sponsorem gali będzie hawajskie ministerstwo turystyki