W Polsce o tym filmie dużo się mówiło. A to trochę dobrze, a to trochę krytycznie, ale jednak głośno. Nic dziwnego, w końcu reżyserka dobrze znana i utalentowana, a i temat bardzo gorący. Na pewno jak na polskie realia nawet bym powiedział za gorący. Dlatego to wszystko co przed obejrzeniem usłyszałem, lub przeczytałem potraktowałem z dużym przymrużeniem oka.
Konfrontacja z obrazem wypadła nad wyraz pozytywnie. Jestem pod jego olbrzymim wrażeniem i nie tylko chodzi mi o odwagę w śmiałości pokazywanych scen i poruszanego tematu, co przede wszystkim o głębie obserwowanej historii. Dwie, trzy a może i więcej płaszczyzn składa się na tych kilka chwil głównej bohaterki, które mamy przyjemność przez te półtorej godziny śledzić. Dla mnie ów seans był jakby uwzniośleniem kina, które na co dzień niestety niewiele ma wspólnego ze sztuką, a więcej z masową rozrywką. Tym razem jest to naprawdę dobre kino. Mocny, poruszający, psychologiczny dramat, który śmiało może kandydować do grona najlepszych filmów roku.
Polecam tym, którzy szukają trudnych filmów, na trudne tematy, które dodatkowo łączy w sobie olbrzymie walory estetyczne (bez względu na kontrowersyjność niektórych scen) i perfekcję twórczą.