Jak z nudnej i nijakiej codziennosci, przy uciskajacej apatii, przeobrazic sie mozna w kogos, kto staje sie przeciwny tym cechom.
W zasadzie ten film jest tez o zyciu, ktore przelewa sie miedzy palcami, szansa na ujrzenie pozytywow oscyluje wokol potrzeb na zmiany.

Walter Vale (patrz/Richard Jenkins) z czlowieka odretwialego, sfrustrowanego i przygnebionego natlokiem dni bez barwy, staje sie kims, kto wreszcie zaczal oddychac ta wlasciwa sciezka. Tarek staje sie ta wlasciwa osoba, ktora przyczynia sie do czynnego poznawania zycia, od nowa. Natomiast osoba Mouny jest wpywem na milosc, uczucia, usmiech, wrazliwosc, jakich dotad brakowalo. Postac Zainab, to zaprzeczenie zaufania, jej osoba to kontrast miedzy Mouną i Tarek'iem.
Niestety, wplywy na pozbawienie niektorych wartosci ma tez Ameryka, z czystej sielanki powstaje dramat, z czystej checi zycia powstaje unicestwienie spelnienia, milosci i uczuc. Chociaz obraz ten opiera sie na prostocie wydarzen, szybko zaznacza zmysly odbiorcy. Przy muzyce Jana Kaczmarka, dobrym zdjeciom Oliver'a Bokelberg'a, ten narastajacy bieg, konczy sie zwyklym niedosytem.

6,5/10