A ja sie nie zgodzę, a raczej nie do końca.

Film naprawdę przekonuję, a rola Jenkinsa pozwoliła mi odzyskać wiarę w amerykańskich aktorów :). Ale film ma sporo potknięć, już nie mówie o zbędnych scenach (które powinny odpaść w montażu ) - bo taka już specyfika amerykańskiego kina i to w sumie nie razi. Ale nie lubię takiego bzdurnego - momentami patosu, który przyprawia o mdłości, mimo że sama fabuła filmu jest cudna i wg mnie wywoływał by wieksze emocje bez tych oczywitości. Cudowne niedopowiedzenia zostały lekko zbabrane niepotrzebnym wynurzeniem Waltera na kolacji po Upiorze w operze no i ostatnia scena też była tak bdzurnie łopatologiczno - rzewna, ze aż budziła niesmak. Do tego nielubiane przeze mnie akcentowanie muzyką, ale to już subiektywizm. To wszystko do kupy spowodowało u mnie uczucie lekko zatraconego filmu - a szkoda, bo gdyby nie to film byłby genialny. A tak jest po prostu dobry, chociaż główna rola powala.

Jak dla mnie 6/10, trochę jeszcze irytował mnie pro-oscarowy, lewacki po hollywoodzku obraz amerykańskich władz, etc, ale to też juz każdy mógł odebrać subiektywnie, za co plus dla McCarthego, że nie narzucał nic ogladającemu, jak to czasami bywa.

Ale tak czy inaczej film na pewno warty obejrzenia.

Pozdro.

niby która scena miałaby odpaść w montażu?
i gdzie widziałeś ten bzdurny patos?

moim zdaniem film jest fantastyczny właśnie dlatego, że nie ma w nim "bzdurnej łopatologii" jak to ładnie ująłeś. fakt, jest dość oczywisty i prosty w wymowie, ale to raczej zaliczam do jego plusów.

pozdrawiam