Walter na zewnątrz prezentuje chłodną postawę. Jednak w dwóch przypadkach uzewnętrznia swoją niezgodę na otaczający go świat. Pierwszą sceną są emocje, kiedy dowiaduje się, że przeniesiono Tareka. Ale najważniejszą sceną w filmie są ostatnie chwile, gdy Walter daje "solówkę" na peronie metro. Początkowo wygląda na to, że Walter chce spełnić ciche pragnienie Tareka - zagrać w metro. Początek to spokojne rytmy, jednak w miarę grania uderzenia stają się głośniejsze, bardziej wściekłe. Za pomocą muzyki Walter pokazuje całą swoją bezsilność, gniew i żal, że nie potoczyło się to wszystko inną drogą. Znakomita scena, ukazująca emocje Waltera.