przypomnieć jak to nasi "wyzwoliciele" z dnia 17.IX.1939 r. wkraczali do biednych wsi na Kresach i po cichu aż piszczeli z zazdrości na widok żydowskich wiejskich sklepików oraz ich zaopatrzenia. Krasnoarmiejscom wydawało się, szto ani w Amieriku papali, bo oni u siebie takich sklepów nie widywali. Zaraz zaatakował mnie jakiś samozwańczy obrońca pamięci o dobrym ZSRR. Stwierdził, że głupoty wypisuję, bo przecież w ZSRR - uwaga, uwaga (!) - mieli normalne sklepy. Chęęę?
-
Znakomita większość ludności przedwojennego ZSRR mieszkała z dala od Moskwy i Leningradu, w warunkach o wiele bliższym temu, co pokazuje film "Stepy". Przyjrzyjcie się dobrze, bo to akurat jest "prawda czasu, prawda ekranu". Czy my tam widzimy choćby namiastkę sklepu. Ba, jakiego znów sklepu? Toż bohaterka błaga o specjalne pozwolenie na przejazd do najbliższej miejscowości gdzie jest jakiś szpital. Chce ratować życie dziecka. Nie od razu to pozwolenie uzyskuje. W końcu wyrusza w dwudniową podróż furmanką. Też nie bez przeszkód, bo na jakichś tam rogatkach bez dania enkawudzistom "w łapę" nie pojechałaby dalej. W końcu dociera do szpitala. I naturalnie żadnej skutecznej pomocy lekarskiej tam nie uzyskuje.