electric lady land nadciąga, a wena jest leatherfejsa.

teksańska masakra piłą mechaniczną pierwszego ćwierćwiecza trzeciego tysiąclecia.

trudno nie docenić, trudniej nie pokochać.

tyle z wrażeniowości, bo jest i sama konstrukcja - rwana i skakana, nieoczywista, nielinearna, chapterowa.

w zanadrzu ma sporo zaskoczeń, a w sobie sporo zanadrzy.

na każdym kroku nowe niespodzianki, wpisywane w strzępki wrażeń, poszerzają nasze pole widzenia wydarzeń kwestionując wszystko do czegośmy doszli jeszcze przed pięcioma sekundami.

i tak raz za razem za razem raz a kolejno odlicz że się nie doszukasz: kto tutaj szuka i czyjego wzroku a kto go unika.

w ciepło zimno zabawa taka, tylko że kinowa.

po prostu narodził się nowy filmowiec i należy się tylko radować - zanim programowo:

a. zacznie malować na większym płótnie, i

b. powróci do formy bez formy

jak powiadają poeci.

o wszystkim jak zwykle zadecyduje film trzeci.