Oczywiście że warto! Mroczno-surrealistyczny klimat to rzecz często spotykana w skandynawskim kinie. Jest wszakże uzależniająca, co powoduje trudności z oderwaniem wzroku od ekranu. Bardzo dobra pozycja, warta polecenia i rozpowszechnienia w naszych kinach.

Surrealizm?
To chyba trochę za dużo powiedziane. Jeśli w ogóle próbowałabym zamykać ten film w jakimś pojęciu, szukałabym raczej w okolicach groteski.
Film jest doskonały z trzech powodów:
1. forma: piękne (niekoniecznie w klasycznym znaczeniu tego słowa) zdjęcia, wbijająca w fotel muzyka, a każda scena i dialog zaplanowane perfekcyjnie, wzbudzające niezapomnianą mieszankę uczuć,
2. treść: wykorzystanie motywu demonicznej zamkniętej społeczności w sposób przewrotny, odarcie bohatera z automatycznie przypisywanych mu w naszych umysłach cech, pokazanie złożoności ludzkiej psychiki przez wypaczenie dobra i (cząstkowe przynajmniej) "uczłowieczenie" zła,
3. połączenie formy z treścią: użycie formy jako elementu ironii - najbardziej rozbraja mnie moment, w którym Robert pakuje się po zatuszowaniu morderstwa Jorgena, a w tle rozlega się sielska muzyka charakterystyczna dla szczęśliwego (!?) zakończenia.

Być może przesadziłem, używając tego terminu, jednak rzeczywistość jest tu nieco wykrzywiona, dlatego zdecydowałem się na taki krok. Kurde, musiałbym jeszcze raz go zobaczyć, by napisać coś konkretniejszego..