Mi właśnie kompletnie nie odpowiada w filmie właśnie ta jednoznaczność postaci. Nie wydaje się, żeby przez cały przebieg filmu, którykolwiek z bohaterów miał jakiekolwiek wątpliwości co do swojego wyboru ścieżki życiowej. Podoba mi się klimat ich rozmów, miejsce akcji - takie "na końcu świata" gdzie można już właściwie rozmawiać tylko o rzeczach istotnych. Ale poza tym to stara jak świat rozmowa myśliciela z człowiekiem czynu i przedstawianie tych samych, oklepanych przez setki lat racji.

Jest takie znane powiedzenie "live and let live" czyli "zyj i daj zyć innym" wynikajace z tego ze kazdy człowiek jest inny i ma inne potrzeby. Próba wtłoczenia wszystkich w ten sam mundurek i wynikajace z tego "moralne" dylematy Zanussiego, probującego zmusić widzów do wyboru pomiedzy jedną a drugą postawą i i jednoznacznego określenia, która z nich jest dobra, a która zła już dawno zostały skompromitowane tak jak całe tzw. "kino moralnego niepokoju". Pretensjonalne, napuszone filmy udające głebokie, a w gruncie rzeczy naiwne i puste, z wydumanymi problemami, bardzo brzydko się zestarzały...

ja chyba zupełnie inaczej to widzę - owszem, niektóry filmy z nurtu moralnego niepokoju trochę trącą napuszeniem, stawianiem każdej kwestii na ostrzu noża, jakby nie było odcieni szarości
ale ja zwalam to na czasy - wtedy ludzie czuli że można być albo po jednej albo po drugiej stronie, dopiero później odkryliśmy że nie wszyscy "partyjni" to był potwory, a nie wszyscy z Solidarności mieli szczytne i niewinne zamiary
ten film wg mnie zestarzał się całkiem ładnie - od początku pomyślałam że problem kariera/życie rodzinne jest i teraz obecny
zwróć też uwagę, że obaj bohaterowie wpływają na siebie i zmieniają sie na końcu - jeden wracając zaczyna słuchać muzyki, drugi zamierza chyba robić jakieś badania
tak jakby Zanussi chciał powiedzieć, że niekoniecznie trzeba wybierać, popadać w skrajności, że znaleźć swoją drogę można w każdym miejscu, że nigdy nie jest za późno żeby spróbować wrócić do młodzieńczych marzeń