Film Marka Piwowskiego z przymrużeniem oka prezentuje portret Czesława Niemena z okresu, gdy był on bożyszczem młodzieży i gdy stawał się liderem wśród wokalistów rockowych w Polsce. Zwierzenia Niemena przeplatane są z kadrami przedstawiającymi próby ze swoim zespołem "Akwarele".

Najbardziej kontrowersyjny dokument Piwowskiego, portret Czesława Niemena (1939-2004), wybitnego muzyka i wokalisty, w tym okresie - w rok po premierowym wykonaniu legendarnej piosenki "Dziwny jest ten świat" – już młodzieżowego idola, źle jednak widzianego przez PRL-owskie władze, bo kojarzonego z rodzimą odmianą kontestacji. Film przedstawia zarejestrowane sceny prób Niemena i muzyków z jego zespołu Akwarele, przygotowujących wspólnie piosenki mające złożyć się na nową płytę "Sukces", zmontowane z prywatnymi wypowiedziami samego bohatera. Film ujmuje autentyzmem, w czasie niedawnej telewizyjnej emisji w Kinie Polska rekomendowany był jako "ciepły portret". Mocniej jednak narzuca się wrażenie, że autor zadrwił sobie z idola, bezlitośnie ukazując drugą stronę jego talentu – zadufanie, skłonność do kiczu – i cytując jego naiwne sądy, jak sławne potem "ja się ładnie ubieram, wszyscy tak się powinni ubierać" czy "jestem zbyt świadom sensu istnienia", po którym film kończy się zbliżeniem Niemena na stopklatce. Po wejściu filmu na ekrany jego bohaterowie poczuli się oszukani, uważając, że ich ośmiesza i utrwala oficjalny, negatywny stereotyp kultury młodzieżowej; Polskie Towarzystwo Jazzowe wystosowało nawet protest do WFD.

Czesław Niemen, po słynnych utworach "Bema pamięci żałobny rapsod" i "Dziwny jest ten świat", był w 1968 roku u szczytu sławy. Jednak muzycznym motywem przewodnim filmu jest piosenka miłosna "Sukces", ale tematem - postawa człowieka sukcesu. Ze stosunku do współpracowników w zespole "Akwarele" i wypowiedzi do kamery wyłania się człowiek o pospolitych cechach charakteru, zdradzający pychę i pogardę wobec bezguścia Polaków. Szczątkowe wypowiedzi o sensie istnienia również nie dowodzą głębi myśli. Nie umniejsza to jego muzycznego talentu, ale uszczypliwe spojrzenie kamery sprowadza postać na ziemię.