Rozmowa w filmie toczy się między dwoma mężczyznami. Jednym z nich jest biały aspołeczny profesor, który chciał popełnić samobójstwo rzucając się pod nadjeżdżający pociąg metra. W ostatniej chwili ratuje go czarny były skazaniec, który przywiązuje dużą wagę do religii. W pokoju zaczyna się dyskusja na temat istnienia Boga, ludzkiego cierpienia oraz powodów, dla których profesor chciał popełnić samobójstwo. Dla mnie jednak najciekawszy jest sam koniec, który jest raczej przeciwieństwem tytułu, i tu pojawia się paradoks na temat całego filmu. Myślę, że warto obejrzeć go przynajmniej po to, żeby móc podyskutować na jego temat. Twórcy podążali za klasycznym przykładem "Dwunastu gniewnych ludzi" jednak moim zdaniem, nie osiągnęli pożądanego efektu.