Fajnie, że oprócz sztandarowych megaprodukcji powstają też takie obyczajowe filmy. Uwielbiam realia polskich lat 50 i 60. Tak więc mamy taryfy Warszawy- Garbuski, są sanitarne Skody, jest też radio Szarotka. A poza ikonami techniki jest też historia z pokątnym handlem lekami z zagranicy (to a'propos spekulantów) i nocne życie przestępczego Wrocławia, nad którym sprawuje kontrolę MO. W tle jeszcze pierwszy dyżur młodej pani doktor (śliczna Teresa Szmigielówna).

Szkoda tylko że główny wątek trochę pozostawia do życzenia. Mikulski próbuje odegrać rozterki emocjonalne (z różnym skutkiem), a bliżej mi nieznana Danuta Starczewska malowniczo miota się w pościeli i majaczy, po czym ciężko chora na serce wybiega w ciemną noc. Cudowne ocalenie Zofii przez "doktór" Skalską trochę jednak nie mieści się (moim zdaniem) w ramach realizmu, nawet w kryteriach socjalistycznych.

Do tego zakończenie - trochę dziwne, bo główny bohater wydaje się wcale nie cieszyć ze szczęśliwego (kolejny cud) rozwiązania spraw.

Na plusik mogę za to odnotować przezabawny epizodzik ze Stanisławem Milskim w roli podpitego kierowcy zepsutego auta.

Jeśli obejrzeć, to dla Szmigielówny, może jeszcze dla realiów Wrocławia doby PRL. Trochę mniej dla Mikulskiego i całej historii.

Aha, zapomniałbym o drobnej rólce Kaliny Jędrusik, ale przyznaję się - dopiero po chwili dłuższej ją rozpoznałem. Po charakterystycznym kokieteryjnym śmiechu :-)