Dziwny film. Z jednej strony intrygujący, bo nietypowy, wcale nie nudny, z dobrym klimatem (osiągniętym chyba głównie dzięki muzyce i niewinnemu różowi flamingów dobrze kontrastującemu z niewyobrażalną zbrodnią), z drugiej jakoś rażąco powierzchowny, chaotyczny, miałki, summa summarum chybiony – forma wchłonęła treść, nachalne udziwnienie zastąpiło głębię. Ni to dramat policyjno-kryminalny, ni to sprawny thriller psychologiczny; to taka pozornie głęboka, ale mało porywająca hybryda o kruchej konstrukcji, która - ujmę to może obrazowo - z daleka robi wrażenie, ale rozsypuje się po dotknięciu przez widza.

Podobno Lynch jako producent nie ingerował w żadnym stopniu w film Herzoga, ale jego wpływy (lub precyzyjniej – chwyty) są na ekranie zauważalne. I to jest chyba główna przyczyna porażki. W tym filmie Herzog w Herzogu nieustannie zmaga się z Lynchem w Herzogu. W momencie kiedy dr Herzog zaczyna dominować (ku uciesze i zaciekawieniu widza), na scenę wkracza ostentacyjnie mr Lynch, który z perwersyjną satysfakcją demoluje sensowny, autentyczny przekaz. W końcowym rozrachunku ten obraz wygrywa niestety Lynch, i to ten Lynch późniejszy, ciężkostrawny, skrajnie bełkotliwy, z okolic „Inland Empire”. Tak oto dawna romantyczna ostrość widzenia i czucia Herzoga pada ofiarą postmodernistycznej, Lynchowskiej celebry. Jest efektownie, jest może i frapująco, ale w tym akurat rozdaniu wspólnie z Herzogiem żadnej prawdy nie odkrywamy. Tym razem niemiecki reżyser spektakularnie poległ w zmaganiach ze swoim kolejnym bożym szaleńcem. Ten sam artysta, który potrafił genialnie ujarzmić obłędnego Aguirre, mrocznego Nosferatu, a nawet (pośmiertnie) uroczo nieprzewidywalnego Treadwella, nie dał sobie rady z – i tutaj może ustalmy proporcje – maminsynkiem chorobliwie zafiksowanym na pewnym motywie z greckiej mitologii. To chyba jakiś smutny znak czasów. No bo jak nie Herzog, to kto?

Szczęście w nieszczęściu to dobra rola Willema Defoe. Fachowo zagrał profesjonalnego glinę, który po prostu dobrze wykonuje swoją robotę, nie lata jak postrzelony z giwerą, nie zgrywa chojraka, nie odreagowuje czegoś tam (jak to zazwyczaj u neurotycznych Amerykanów), nie bawi się w jakiekolwiek moralne oceny (przyjmuje raczej pozycję uważnego obserwatora-mediatora, tego, który słucha i próbuje zrozumieć) – i zrobił to bardzo oszczędnie, skromnie, z wyczuciem, co czyni z niego moim zdaniem najciekawszą postać w tym filmie.