Tytułowy Lazzaro (Adriano Tardiolo) jest mieszkańcem zapomnianej przez Boga i ludzi sycylijskiej wsi, bezlitośnie eksploatowanej przez baronową Alfonsinę De Lunę (Nicoletta Braschi) i jej ekonoma. Nieznający ironii, występku ani fałszu chłopak jest wcieleniem najszlachetniejszej dobroci, przez wszystkich uznawanej jednak za zwykłą głupotę. Kiedy więc Lazzaro udzieli schronienia znudzonemu synowi arystokratki, ten postanowi dla zabawy wykorzystać naiwność wieśniaka.

Oniryczna opowieść na styku włoskiego neorealizmu i realizmu magicznego. Koncentruje się wokół spotkania Lazzaro, chłopaka tak poczciwego, że często brany jest za pomyleńca, z pięknoduchem Tancredim, młodym szlachcicem o nad wyraz wybujałej wyobraźni. Życie ich obu w odizolowanej wiosce pasterskiej Inviolata toczy się pod dyktando okropnej markizy Alfonsiny de Luny, królowej imperium tytoniowego i zarazem matki Tancrediego. Lojalna więź między młodymi mężczyznami zostaje przypieczętowana, kiedy Tancredi prosi Lazzaro, aby ten pomógł mu zorganizować własne porwanie. Ten dziwny i nieprawdopodobny sojusz jest objawieniem dla Lazzaro i owocuje przyjaźnią tak cenną, że bohater będzie nawet podróżować w czasie i przestrzeni w poszukiwaniu Tancrediego. Pierwszy raz w życiu Lazzaro trafi także do wielkiego miasta...

Lazzaro (Adriano Tardiolo) jest młodym poczciwcem, który często brany jest za pomyleńca. Tancredi (Luca Chikovani) to natomiast szlachcic o bardzo wybujałej wyobraźni. Odbywaj żyją w odizolowanej wiosce pasterskiej o nazwie Inviolata, którą rządzi królowa imperium tytoniowego i jednocześnie matka drugiego, markiza Alfonsina de Luna (Nicoletta Braschi). Pewnego dnia Tancredi prosi Lazzaro o pomoc w upozorowaniu swojego porwania. Ten dziwny i niespodziewany sojusz jest objawieniem dla Lazzaro i owocuje rozwojem niecodziennej przyjaźni.