w tym przypadku fabuła to kwestia drugorzędna.

W tym okresie tworzyli filmowcy, którzy rozwijali fabułę oraz tacy, którzy eksperymentowali z formą. George Albert Smith należał do tej drugiej grupy. Brightończycy traktowali fabułę jako pretekst do zaprezentowania innowacji technicznych, np. zbliżenia. Wprowadzenie nowych środków wyrazu było równie ważne, co rozbudowa fabuły - żeby opowiadać, trzeba mieć odpowiedni zasób słów. Nieruchoma kamera sprawia, że widowisko filmowe przypomina przedstawienie teatralne czy show iluzjonisty, a to przecież ruch jest tym, co odróżnia kino od większości sztuk. Polecam Płażewskiego do poczytania.

Cóż za ignorancja, aż przykro.