Rodzinna psychodrama, w której pod iluzorycznym płaszczem szczęścia, kryje się gorycz, frustracja i wachlarz niespelnionych marzeń.
Rodzina Wingfield'ów wciaga widza do swego przytłaczającego świata. W tym intymnym rozrachunku nie obędzie się bez bolesnych konfrontacji i wielu cierpkich wyznań (choć będą też sekwencje quazi-komediowe).
Akcja rozgrywa się w zasadzie tylko w 4 ścianach lirycznego mieszkania.

Matka - Amanda Wingfield (K. Hepburn) ma dominującą osobowość, uwielbia pouczać, dawać recepty na przyszłość, choć sama żyje jedynie cieniem przeszłości, wspominając wspaniałe czasy swej młodości. Jako młoda dziewczyna była rozchwytywana i nie mogła opędzić się od adoratorów. Lekkomyślna, dokonała jednak złego wyboru - jej wybranek często zaglądał do kielszka i niebawem przepadł w wielkim świecie.
Amanda pozostała z dwójką dzieci, które żyją w ciasnej klatce utraconych złudzeń. Syn Tom nienawidzi swojej pracy, jednak musi zadbać o utrzymanie rodziny. Z trudem wytrzymuje domową tyranię swej matki, dlatego przez większość czasu prowadzi z nią słowne batalie. Odreagowuje je natomoast wieczornymi wypadami "do kina", z których w wiekszości wraca w stanie wskazującym.
Największym bólem Amandy jest jednak starsza córka Laura. Chorobliwie nieśmiała i oderwana od rzeczywistości młoda kobieta, której kruchość można porownać do szklanych figurek, które kolekcjonuje.
Laurę cechuje kompleks niższości i brak zaufania do samej siebie. Kobieta żyje w odrętwieniu, całkowicie zamykając się na innych ludzi.
Amanda, która sama jako młódka rzucała sobie mężczyzn do stóp, niczego bardziej nie pragnie jak znależć adoratora dla swej córki.

Historia rodziny Wingfieldów, jest prosta, szczera, bardzo osobista i nasycona od nawału emocji. Widz ma wrażenie jakby uczestniczył w "domowym przedstawieniu" bohaterów tych 4 ścian.

Na szczególną uwagę zasługuje wspaniała rola K. Hepburn (oraz jej południowy akcent). To ona jest w centrum, inni pozostają na drugim planie. Jest gra jest bardzo ekspresyjna, ale nie przesadzona. W wydaniu Hepburn Amanda jest prawdziwą domową despotką, z którą mało kto by wytrzymał.
Nie jest jednak postacią jednowymiarową, widz ma wrażenie, że kobieta ta w gruncie serca pragnie szczęscia dla swoich dzieci i nie nie chce ich świadomie krzywdzić. Pod maską siły i pewności siebie, kryje się jednak jej bezradność, samotność i wewnętrzna pustka.

Rodzinne konflikty, demony przeszłości, chęc ucieczki, utracone nadzieje - to wszystko odnajdziemy wlaśnie w "Szklanej menażerii".