Tinker Tailor Soldier Spy (Szpieg, 2011) – szpiegowskie kino o czasach zmierzchu zimnej wojny, gdzie gra toczy się pomiędzy Związkiem Radzieckim, a Wielką Brytanią. Przez krótki czas miałem wielką zajawkę na tematy KGB, GRU, MI6 i CIA. John le Carré, o którego ekranizacji powieści mówimy, jest dobrą osobą pomagającą po raz pierwszy wgryźć się w ten świat szyfrów, przesłuchań i werbunków. Tinker… to jego najbardziej znana książka, a film w reżyserii Alfredsona to zgrabna, nieco ponad dwu-godzinna, skompresowana wersja najważniejszych wydarzeń. Udało mu się zebrać topowych brytyjskich aktorów, którym przewodzi jak zwykle świetny Gary Oldman. Wiele osób może przeżyć szok, że najważniejszy szpieg Jej Królewskiej Mości to podstarzały, pospolicie wyglądający gość, spędzający więcej czasu przy papierach niż w terenie, a nie ktoś podobny do Jamesa Bonda. Mi zresztą zawsze imponowały te historie, kiedy to agent CIA o aparycji księgowego, jednym telefonem ze swojego domku na przedmieściach decydował, o tym kto będzie następnym dyktatorem jakiegoś średnich rozmiaru państwa w Ameryce Południowej. Ale wracając do Europy i naszego Druciarza, Krawca… historia stworzona przez Le Carré jest bardzo ciekawa, a Alfredson wzorowo przełożył ją na język filmowy. Dla mnie niezapomnianą sceną będzie zawsze odśpiewanie hymnu Związku Radzieckiego podczas imprezy wigilijnej w siedzibie brytyjskiego wywiadu. Jeszcze ciekawszą pozycją od filmu jest mini-serial BBC z lat 70’ o tym samym tytule (1979, reż John Irvin), gdzie w głównej roli wystąpił jeszcze bardziej przekonywująco od Oldmana, legendarny Alec Guinness. Jak ktoś ma więcej czasu to polecam kolejność najpierw serial, a potem film. W ogóle od początku lat 00’ był wysyp filmowych i mini-serialowych ekranizacji Le Carré. Wszystkie o wątpliwej jakości. Z tego wszystkiego można zobaczyć jedynie Wiernego Ogrodnika (2005, reż Fernando Meirelles), a zdecydowanie nie polecam Krawca z Panamy (2001, reż. John Boorman) i mini-seriali Nocny recepcjonista (2016, reż. Susanne Bier) oraz Mała Dobroszka (2018, reż. Park Chan-wook). Syte ekranizacje Le Carré przypadają na lata 80’ – Ludzie Smileya (1982, reż. Simon Langton) oraz pierwsza Mała Dobroszka (1984, reż. George Roy Hill), gdzie w głównej roli zobaczyć można Diane Keaton. Na koniec tematu szpiegowskiego chciałbym wspomnieć o pewnym niedosycie związanym brakiem ekranizacji książek innego klasycznego autora, tym razem związanego z komunistyczną stroną konfliktu – Wiktora Suworowa. Jedna tylko powieść tego eksperta od GRU zatytułowana Akwarium (1995, reż. Antoni Krauze) została przeniesiona na ekran, ale najchętniej w ogóle zapomniałbym, że ją widziałem. Zlepek bezsensownych scen z ponownie dogrywanymi dialogami i udźwiękowieniem wołającym o pomstę do nieba (o dźwięku w polskich filmach Das Butt pisał już tutaj). Nawet mistrz Janusz Gajos nie był w stanie samodzielnie wydźwignąć tej produkcji z błota. Szkoda, bo historia Suworowa jest świetna i czyta się ją z zapartym tchem.
więcej na Dasbutt.blogspot. com